Apostoł wymiata - jak zwykle!

Prawił o „Otwartości”, aż sam w kąt się zagnał –
Otwartości nikt nie zamknie w definicji –
Deklamował o „Prawdzie”, aż się w końcu załgał –
Prawda nie jest szyldem ulicznym –

Jak złoto błyskiem Miki, prosta Rzeczywistość

Płoszyła się tym Blaskiem podrobionym –

Zmieszałby się zaiste prostoduszny Chrystus

Przy spotkaniu z kimś tak uzdolnionym

(Emily Dickinson, wiersz 1207, tłum. Stanisław Barańczak)

Na czyje przemówienie podczas Konferencji Generalnej czekałem? – apostoła Jeffreya Hollanda. Którego najintensywniej słuchałem? – apostoła Jeffreya Hollanda. Po którym przemówieniu mam najwięcej notatek? – po przemówieniu Jeffreya Hollanda. Na którym przemówieniu ani troszeczkę się nie zawiodłem – Hollanda! Skąd to uwielbienie dla szeregowego apostoła Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich? - Bo ma rację! Jak gminna wieść niesie: „co robi diabełek przed pójściem spać? – sprawdza czy pod łóżeczkiem nie czają się straszne Hollandy”.

Każdy święty ma swojego ulubieńca, ulubionego mówcę, mówczynię, apostoła, starszego, siostrę... Pewnie znalazłbym jakieś wady mojego idola, ale znów ani trochę się nie zawiodłem. A czym ujął mnie tym razem? Oczywiście wieloma zdaniami, ale najgłębiej do serca zapada to, które skłoniło mnie, by dzisiejszy wpis zacząć od zacytowania wiersza Emily Dickinson:

[Dzisiejsi kaznodzieje] – mówił apostoł Jeffrey Holland – oferują rozcieńczony kleik terapeutycznego deizmu, taniego aktywizmu lub... po prostu bzdur!

• „Nie martw się, stary, jest tam Bozia, ona kocha, jest Mądrość, która wszystkim rządzi – jakóś to będzie!” - to opcja pierwsza.
• „Odgarnijmy liście i zawalczmy o równość, bo tak mówi Biblia... po prostu... idźmy i zawalczmy... nie wiadomo jak... no nie wiem... no bo Biblia... ojej...” - to druga opcja.
• „Kiedy pomyślimy o Boskiej Trójcy trudno oprzeć się wrażeniu, że ich hipostatyczność prawdziwie udziela się jednostce w takiej emanacji ich omniscencji, iż eksterioryzuje zapodmiotowaną w tej jednostce iście teofaniczną deiczność” (tak, to cytat – przemilczę skąd!) - to była opcja trzecia.

Autorzy wszystkich tych słów mieli dobre intencje. TO PEWNIK! Ale efekt jest, jak każdy widzi – żaden. Adresat pierwszej rady po prostu poszedł się napić. Adresat drugiego – został w domu. Adresat trzeciego – … też poszedł się napić... A Bóg w tym wszystkim? Hm, gdzieś tam jest, ale gdzie? Nawykliśmy, my ludzie, do myślenia o Bogu, jako o nieobecnym mądrali, który rządzi światem lub jak o nieuchwytnej sile wyższej, która nam pomoże realizować szczytne idee lub jak o strasznie skomplikowanym Bycie, który poniekąd jest blisko, a przez to jak jest przedstawiany, plasuje się daleko – i to bardzo daleko.

Żadnego z powyższych trzech Bogów nie głosi Kościół! To, co zwykliśmy – skądinąd słusznie – zwać „Bogiem”, w swej istocie jest najwyższą siłą, osobową, która kocha. Gdy lata temu pytałem jedną z konwertytek co przekonało ją do Kościoła, odpowiedziała, że odkryła Boga kochającego, wymagającego, mądrego, „i bardzo, bardzo troskliwego” (zachęcam do lektury Rozmowy z Małgorzatą). Bóg jest konkretną osobą – mądrą, troskliwą i wymagającą. A znaczy to, że doskonale zna nas, doskonale kocha nas i pragnie z całego swego boskiego serca, by każdy i każda z nas stawali się codziennie coraz lepszą wersją samych siebie.

Źródło fotografii: hollyshome.blogspot.com