MORMONOLOG

KARTKA Z PAMIĘTNIKA 25 czerwca 2014 [GRUISSAN / Francja] 10:09 – samochód u lakiernika; jesteśmy więc drugi dzień w Gruissan na polu namiotowym. Leje jak z cebra. K. i R. uparli się, że mimo przeszkód zrealizują francuskie marzenia, więc siedzą na ławkach w deszczu, jedzą sery i piją wino mimo wszystko. 12:39 – Morze, wiatr, samotność (tak bardzo wyczekiwana). Kilka telefonów (każdy czymś zajęty – gdy człowiek jest na urlopie często o tym prostym fakcie zapomina). Dziadek smutny. Lubię nasz namiot. Wysłałem mail Mamie i odebrałem mail od siostry W. Piszę mail do F : Po raz pierwszy zdarzyło mi się, by cały list (który na tej stronie powstawał) przy pomocy komend Ctrl+C i Delete usunąć. Miałem też wysłać mail do Elizy, ale w końcu nie wysłałem. Zanim odpowiem na jej pytania postanowiłem napisać do Ciebie i podzielić się kilkoma myślami, które jątrzą mnie od paru dni, po długiej przerwie. Zaczęło się od tego, że chciałem zrobić dla znajomego blogera obszerny Artykuł o Miko

I Nefi 2,2: I Pan nakazał mojemu ojcu we śnie, że powinien zabrać swoją rodzinę i ujść na pustynię. Tymi słowami zaczyna się historia Lehiego, od którego – jak podaje Księga Mormona – wezmą początek dwa zwaśnione plemiona Nefitów i Lamanitów. Nie chcę jednak dziś pisać skróconej wersji Księgi Mormona ani specjalnie jej omawiać. Piszę, bo kilka dni temu Księga otworzyła mi się przypadkiem na tym wersecie. Był podkreślony. Wiem dlaczego. Ujście na pustynie ma drugie dno. Kiedy Lehi uchodzi na pustynię jego wizje stają się intensywniejsze. Coraz bardziej przeżywa więź z Bogiem, a jego przeprawa do ziemi obiecanej ma się wkrótce zacząć. To symboliczne. Każdy z nas ma swą duchową ziemię obiecaną, a udanie się ku niej jest poprzedzone ujściem na pustynię. Czym jest ziemia obiecana? Jest ostatecznym spotkaniem z Innym – z Bogiem. Ale, jako że każdy ma swoją specyficzną ziemię obiecaną, może ona oznaczać też spotkanie z dowolnym innym, drugim, odmiennym w ogóle. To doświadczenie s

Niniejszy tekst ukazał się pierwotnie na stornie Areopag21 Jak trafiła Pani do Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich? Kiedy to było? Dwadzieścia cztery lata temu. Zainteresowałam się Kościołem dlatego, że zainspirowała mnie moja koleżanka, którą znałam od dawna. Szanowałam ją za to, że jest osobą mądrą, odpowiedzialną za swoje decyzje. Dowiedziałam się od naszych wspólnych znajomych, że „zmieniła wiarę”. Okazało się, że nie tyle wiarę, ile WYZNANIE. Była chrześcijanką i nią pozostała. Jak to zainteresowanie nowym wyznaniem ewoluowało? Zaczęły się lektury i potem przemyślenia? Nie. Wcześniej były przemyślenia. Były pytania, których nikomu nie zadawałam, gdyż uważałam, że pytania natury duchowej są zbyt osobiste, żeby móc na ich temat rozmawiać. Nikt ich nie znał, włącznie z koleżanką, o której wspominałam. Podczas naszych rozmów wiele z nich znalazło odpowiedź. Wracając do pana pytania o ewoluowanie mojego zainteresowania wyznaniem: to nieustający proc

Ew. Łukasza (10,38-42): Jezus przyszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go do swego domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która siadła u nóg Pana i przysłuchiwała się Jego mowie. Natomiast Marta uwijała się koło rozmaitych posług. Przystąpiła więc do Niego i rzekła: Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła. A Pan jej odpowiedział: Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona . Pan Jezus wcale nie umniejsza roli, jaką w naszym ziemskim procesie pracy nad sobą mogą mieć codzienne zajęcia, posługi, domowe zdania. Jednak wskazuje na pewną hierarchię. Najważniejsze okazuje się słuchanie. To ono jest na pierwszym miejscu. Inspirowani wsłuchaniem w nauczanie Boga porządkujemy swoje życie. Gdy najważniejsze w naszym życiu jest słuchanie nauk Bożych, nasze codzienne czynności, rozwijanie talentów i