Bohaterką dzisiejszego wpisu z cyklu Perły Apostazji będzie Wielka Kobieta (przywódczyni chrześcijan, wzór wiary niezłomnej, tytanka duchowości) wizjonerka i święta Kościoła katolickiego, Joanna d'Arc.
W Nowy Rok 1412, w małej francuskiej wiosce, urodziła się dziewczynka, która w przyszłości miała zmienić znany wówczas świat. Trwał wówczas konflikt między Francją a Anglią, który później przeszedł do historii jako Wojna Stuletnia (1337-1453). Wojna miała szereg przyczyn: król Anglii, Edward III, uważał się za bliższego pretendenta do tronu francuskiego niż Walezjusze, z kolei Filip VI, król Francji, dążył do odebrania monarchii Plantagenetów terytoriów francuskich i popierał niepodległość Szkocji, którą chciała podporządkować Anglia. W 1337 roku Filip VI zdecydował o inkorporacji Ziem Plantagenetów. Mocno wpłynąwszy na rozwój wojskowości francuskiej i będąc posłuszną zwiastowaniom od niebiańskich posłańców (św. Małgorzata Węgierska, św. Katarzyna Męczennica, Archanioł Michał), by zostać dowódcą wojsk francuskich Joanna d'Arc została kapitanem armii w wieku szesnastu lat. Mężnie wystąpiła przeciwko zeświecczeniu religii – sojuszowi Tronu i Ołtarza – wyzyskowi biednych przez polityków i przeciwko karierowiczostwu tych, którzy mienili się duszpasterzami.
Zaledwie trzy lata po przecięciu dowództwa Joanna została schwytana, osądzona i na skazana śmierć — przez spalenie na stosie. Jej heroiczne życie zakończyła okrutna śmierć, gdy miała zaledwie 19 lat.
Egzekucja. Wierność przekonaniom
Zanim wokół pala, do którego była przywiązana, rozpalił się ogień, Joanna otrzymała ostatnią szansę na uratowanie życia – zostałaby uwolniona, jeśli odwołałby swoje słowa (przeciwko władzom państwowym i duchowieństwu) oraz przyznała, że wcale nie działała z domniemanego Bożego rozkazu.
Joanna nie chciała zaprzeczyć temu, co powiedziała ani wyrzec się wiary i przekonania o autentyczności otrzymanych wizji. Głosy moje od Boga pochodziły – powiedziała wyraźnie – i wszystko, co czyniłam, było z rozkazu Bożego.[1] Jej ostatnią wolą było, aby dwóch zakonników trzymało przed jej oczyma krzyż procesyjny zwieńczony figurą Zbawiciela – Joanna była teraz blisko Tego, który też poniósł śmierć za wierność swym przekonaniom. Konając w ogniu krzyczała na cały głos: Jezusie!... Jezusie!... Jezusie! Były to jej ostatnie słowa.
Maxwell Anderson, amerykański dramatopisarz (syn pastora-baptysty, a sam zadeklarowany ateista), napisał poruszający dramat o Joannie d'Arc. Anderson zawarł w swojej sztuce następujące zdanie: Jedno życie to wszystko, co mamy, i żyjemy nim zgodnie tylko z tym, jak wierzymy, że żyć powinniśmy – potem tego życia już nie ma. Jednak dopuścić do tego, aby skapitulowała ta osoba, którą jesteś, i żyła bez swojej wiary — to straszniejsze niż umieranie — straszniejsze nad konanie młodych.[2]
Bohaterka mormonów
Gdy zgasły jęzory ognia strawiwszy ciało tej Wielkiej Kobiety, prości Francuzi, którzy zebrali się na placu w Rouen, by ujrzeć widowisko skazywania kogoś na śmierć, wpadli w panikę. W tamtej chwili zagrzmiało i zaczęła się potężna burza. Boże miej nad nami litość! Zamordowaliśmy świętą! – krzyczeli świadkowie.
W Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich Joanna d'Arc stała się bohaterką licznych przemówień przywódców i przywódczyń religijnych – w tym starszego H. Burke Petersona, siostry Ardeth G. Kapp oraz obecnego Prezydenta Kościoła, Russella M. Nelsona.[3] Powołując się na przytoczoną wyżej refleksję M. Andersona o św. Joannie, apostoł Jeffrey R. Holland komentował: „Jedno życie to wszystko, co mamy” – nasze szczęście płynie z życia wypełnionego wiarą. W kategoriach biblijnych bądźmy więc „niezłomni i stanowczy, zawsze obfitujący w dobre uczynki" (Księga Mosjasza 5,15), abyśmy mogli być „przykładem wierzących: w słowie, w rozmowie, w miłości, w duchu, w wierze i w czystości" (Pierwszy List do Tymoteusza 4,12).
Mój Wzór Człowieka
Dla mnie osobiście Joanna d'Arc jest symbolem zbliżania się Dni Ostatnich. Przekonany jestem co do autentyczności jej wizji (w których usłyszała o fatalnym stanie wiary chrześcijańskiej na świecie), podziwiam jej patriotyzm oraz zaangażowanie w sprawę, którą uznawała za słuszną. Była tytanką wiary, której największą miłością był Chrystus. Jego Imię wypowiadała głośno w chwili konania. A zginęła z ręki tych, co mienili się chrześcijanami (podobnie jak liczni prekursorzy Ruchu Świętych w Dniach Ostatnich w XIX w.).
Joanna jest jedną z najwspanialszych postaci okresu Apostazji – oraz wielkim człowiekiem. Jest dla mnie wzorem wiary własnej i niezłomnej. Podziwiam taką wiarę – wiarę, która jest tak bardzo własna i autentyczna, że może jaśnieć innym ludziom.
Niech będzie Cześć i Chwała Joannie!
Do końca dziejów nich jaśnieje jej Chrystusowy Blask!
Przypisy:
[1] F. J. Holzwarth: „Historia Powszechna” Nakładem Przeglądu Katolickiego. Warszawa 1883 , s. 328.
[2] Maxwell Anderson, Joanna z Lotaryngii, 1974, s. 80.
[3] Danielle Christensen, 6 times LDS leaders have referenced the story of Joan of Arc, deseret.com (data dostępu: 11 marca 2021).
Źródło ilustracji: Brightness of Hope - Facebook.