Narodziny Mesjasza. Boski „EROS”

„Bo każdy but pieszego żołnierza, każdy płaszcz zbroczony krwią, pójdą na spalenie, na pastwę ognia. Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju. Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem, które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki. Zazdrosna miłość Pana Zastępów tego dokona (Księga Izajasza 9,4-6). Czas Bożego Narodzenia to czas potężnej refleksji. Reflektujemy nad tym ku czemu zmierzają nasze intencje, kończymy rok i zastanawiamy się, czy był on deczko lepszy niż poprzedni lub czy kolejny ma szansę być po naszej stronie lepszy od kończącego się. Analizujemy przy tym okoliczności od nas niezależne, ale po prawdzie, nad tymi nie warto się zastanawiać. Są rzeczy, na które nie mamy wpływu. Wpływ mamy zawsze i i wyłącznie na samych siebie (…)”

Tak brzmiały moje zeszłoroczne przemyślenia o Bożym Narodzeniu – inspirowane przytoczonym wcześniej cytatem z Księgi Izajasza. Wówczas też życzyłem moim Czytelnikom pamięci o wielkodusznej trosce – czyli najwyższej wartości każdej religii (także naszej). Troska funkcjonuje dziś głównie pod miałkim określeniem „miłość” – słowem mnie osobiście niezwykle irytującym. To słowo – prawdopodobnie między innymi przez wpływ popkultury – nie oznacza dziś nic istotnego. Kochać można przecież pogodny dzień, wakacje na plaży, wystrój mieszkania, koleżankę w jej sukience (niekoniecznie samą koleżankę!), wczorajszy obiad z kolegą lub najnowszą bożonarodzeniową komedię romantyczną.

Boski EROS

Nikt nie oskarży tu wpływu języka angielskiego – poniekąd odpowiedzialnego za te wszystkie powyższe rozumienia miłości. Nie wybroni się tutaj polszczyzny, której słowo „miłość” ma niefortunne pochodzenie – o czym już jasno świadczy bliźniacze do niego słowo „miły” lub „miło”.

Boża „miłość” jest postawą aktywną i aktywizującą – cechą rozsądnego Rodzica. Jest ona w swej istocie troską. Rodzice troszczą się o dziecko nie po to, by było mu miło i cieplutko – ale by w rodzinnym domu nabrało sił do stawienia czoła wyzwaniom na własnej niezależnej drodze przez życie.

Wśród siedmiu greckich określeń tej postawy (niestety tłumaczonych na – chociażby – język polski) jako „miłość” w mojej opinii wybija się słowo „„eros”. Ono właśnie uzasadnia tę odwieczną troskę o córki i synów Boga o Ludzkość. Słowo „eros” zyskało paskudne skojarzenia – niestety. A tymczasem – jak pisał Platon – EROS oznacza „rozpoznanie piękna w drugiej osobie”. Nie dziwi zatem, że teolodzy chrześcijańskiego Wschodu, a później też Zachodu, nazywali niekiedy miłość Chrystusa do Człowieka „erotyczną” – pobrzmiewało w ich tekstach proroctwo Izajasza o Narodzie Wybranym, że jak młodzieniec poślubia dziewicę, tak twój budowniczy Ciebie poślubi i jak oblubieniec weseli się z oblubienicy, tak Bóg twój tobą się rozraduje (Iz 62,5). Jako członkowie Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, jesteśmy przekonani, że Pierworodny Syn Przedwiecznego Ojca Niebieskiego sam z siebie zechciał być nie tylko wykonawcą Planu Stworzenia, ale też Odkupicielem ukształtowanego przez Siebie Świata. Jezus był w istocie Bogiem, który pokochał wszystkie duchy niebieskie, gdyż ujrzał w nich piękno. Zatroszczył się o nie tak, by i one odziedziczyły wiekuistą, boską chwałę. Ta właśnie miłość (szczera i wielkoduszna) sprowadza Go do nas – na Ziemię.

Wyzwanie Chrystusowej Miłości

Jako Jezus Nazareńczyk, Chrystus nie załatwił za nas sprawy. Nie wyrównał naszych ścieżek ani nie ułatwił drogi przez życie, w które wypuścili nas Niebiańscy Rodzice. Odkupiwszy nasze grzechy, dał nam misję wykonania pracy. Ta misja zawiera w sobie szerzenie tej samej Chrystusowej „miłości”, która w swej istocie jest TROSKĄ – o samych siebie, o najbliższe otoczenie, o żyjących i nieżyjących bliźnich, a nawet – jeśli tak zdecyduje Opatrzność – nawet całe narody i cały świat.

„Zazdrosna miłość Pana Zastępów”, o której pisał Izajasz, jest miłością typu eros. Bóg jest szaleńczo rozkochany w człowieku i pragnie jego dobra, o czym zaświadcza Księga Mojżesza słowami: albowiem to dzieło moje i chwała moja, by przynieść nieśmiertelność i życie wieczne człowiekowi (Księga Mojżesza 1,39). Ta miłość sprawia, że – jak w 1980 roku mówił starszy Jeffrey R. Holland – Niebiańscy Rodzice przemierzają rzeki, góry i pustynie spragnieni, by (pewnego dnia) mieć nas blisko Siebie.

„Nowa normalność”

W te Święta, kiedy wspominaliśmy – jak co roku – cichą noc narodzin Boskiego Dzieciątka na naszej małej błękitnej „planetce”, wyjątkowo wielu z nas zostało w domach – bez okazji dzielenia się radością Bożego Narodzenia z przyjaciółmi i krewnymi. Jeśli nie mogliśmy ich nadal odwiedzić, wykonajmy najprostsze gesty: telefon, komunikator, e-mail... To wiele znaczy! Jako święci, przyrzekliśmy w dniu chrztu, by płakać z tymi, którzy płaczą i pocieszać, tych, którzy potrzebują pocieszenia (Księga Mosjasza 18,9).

Ten rok, 2020, był dla całej ludzkości koszmarem – nie boję się tych słów. 20-te lata XXI wieku oznaczają początek nowej rzeczywistości – coraz częściej nazywanej (o, ironio!) „nową normalnością”. Może z czasem się do niej przyzwyczaimy... Zobaczymy! Ufam, że jako członkowie Kościoła pamiętać będziemy o naszym chrzcielnym zobowiązaniu, które tak trafnie ujął autor Księgi Mosjasza.