Tłumaczenie
Trzeba
zwrócić uwagę na bardzo istotną rzecz: co Kościół Przywrócony
rozumie pod pojęciem „tłumaczenie”. Otóż tłumaczenie to nie
przekład w sensie literackim. I tak na przykład „Mojżesz został
przełożony / przetłumaczony” (ang. Moses
was translated). Odnosi się to do
przemiany a nawet wniebowzięcia pewnych osób znanych z Biblii
(Henocha, Mojżesza, Eliasza, Jana Apostoła[2]). W kontekście
tekstu biblijnego tłumaczenie / przełożenie, oznacza
„uzupełnienie”, „wzniesienie tekstu na nowe wyżyny”.[3]
Generalnie
rzecz biorąc różnice przesuwają nieco akcenty, gdy porówna się
Biblię Króla Jakuba (dalej KJB – z ang. King
James Bible), nad którą pracował
Józef, i wersję Kościoła Przywróconego dostępną dziś.
Poszczególne zmiany Smitha dają biblijnym fragmentom specyficznego
zabarwienia, ale nie odsuwają interpretacji Biblii od interpretacji
Kościołów chrześcijańskich głównego nurtu. Są jednakże
wersety Biblii, których zmiana, zdaniem współczesnych świętych,
uzupełnia przekaz biblijny – tymczasem dla innych wyznań
chrześcijańskich jest zwyczajnie nie do przyjęcia.
Zmiany
Oto zasadnicze zmiany (poniższe
wersety albo nie znajdują się w KJB, a są uzupełnieniami
wprowadzonymi przez Smitha, albo zmieniają numerację wersetów –
wyjaśniam punkt po punkcie):
- Księga Rodzaju 14,33: I teraz, Melchizedek był kapłanem tego porządku, dlatego zachował pokój w Salem i był nazywany księciem pokoju. Oraz Księga Rodzaju 14,36: I tenże Melchizedek, ustanowiwszy prawość, był nazywany królem niebios przez swych ludzi lub, innymi słowy, Królem pokoju. KJB nie zawiera tego wersetu. Tłumaczenie Józefa Smitha wyjaśnia, iż Melchizedek miał tytuł „księcia pokoju” lub „króla pokoju” oraz, że jako jedyny w czasach Abrahama posiadał kapłaństwo, a zatem prawo do działania w imieniu Boga na ziemi.
- Księga Rodzaju 15,12: I stało się, że Abram spojrzał naprzód i ujrzał dni Syna Człowieczego. Według tłumaczenia Smitha już Abram (Abraham) miał wizję przyjścia Chrystusa na świat.
- Księga Rodzaju 17,11: (…) i abyś wiedział, że dzieci nie są samodzielne (ang. accountable) przede Mną dopóki nie ukończą ośmiu lat. Istotny fragment rzutujący na praktykę chrzczenia dzieci i włączania ich w życie Kościoła, gdy ukończą przynajmniej osiem lat.
- KJB kończy rozdział 50 Księgi Rodzaju na wersecie 26. Wersja Józefa Smitha zawiera – jak wierzą członkowie Kościoła – brakujący fragment – wersety 27-28, w których patriarcha Józef, syn Jakuba, zapowiada nadejście Dni Ostatnich i ostrzega przed błędnymi doktrynami.
- Księga Wyjścia 34,1-2 – choć te wersety istnieją w KJB zawierają uzupełnienie: w związku z faktem, że rozgniewany na lud Mojżesz stłukł pierwsze tablice z przykazaniami (gdy nakrył Izraelitów na czczeniu złotego cielca), Bóg spisuje przykazania na kamiennych płytach ponownie, ale zabiera ludziom kapłaństwo Melchizedeka, a ustanawia „cielesne przykazania” (ang. carnal commandemnts). Słowa te należy rozumieć w ten sposób, że ludzie okazują się niegodni kapłaństwa Melchizedeka, a ich serca nie pojęłyby duchowych przykazań z pierwszej wersji kamiennych płyt – toteż ludzie zasługują tylko na przykazania trzymające ich postępowanie na ziemi w ryzach.[4]
- Psalm 109,4 – ten werset istnieje w KJB, zawiera jednak wskazówkę, by modlić się za prześladowców.
- Ewangelia Matusza 3,24-26. KJB oraz korelująca z nią polska Biblia Warszawska zawierają inną numerację wersetów rozdziału 2 i 3. Rozdział 2 kończy się zdaniem: A przyszedłszy tam, zamieszkał w mieście zwanym Nazaret, aby się spełniło, co powiedziano przez proroków, iż Nazarejczykiem nazwany będzie (Biblia Warszawska Ewangelia Mateusza 2,23). Smith uzupełniania relację o dzieciństwie Jezusa, które włącza w rozdział 3 wersety 24-26 podające, iż młody Jezus dorastał wśród braci, rósł silny i czekał na nastanie Jego misji (werset 24), wychowywany był przez swego ziemskiego opiekuna (werset 25) i „po wielu latach Jego misja nadeszła” (werset 26)
- Ewangelia Matusza 4,11. Zawiera uściślenie, że Jezus wiedział, iż Jan Chrzciciel został wtrącony do więzienia i to do Jana posłał On aniołów, by usługiwali mu.
- Ewangelia Mateusza 16,25-29. KJB zawiera wersety 24-26. Dodatkowe wersety z tłumaczenia Józefa Smitha klarują, iż „wzięcie swego krzyża” oznacza zaparcie się bezbożności i rozwiązłości oraz postępowanie według wskazań Mesjasza.
- Ewangelia Mateusza 18,11. KJB (a wraz z nią Biblia Warszawska) zawiera w tym wersecie tylko zdanie: Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby zbawić to, co zginęło. Wersja Józefa Smitha zawiera w tym miejscu dodatkowe zdanie: i by wezwać grzeszników do nawrócenia; ale te maleństwa (małe dzieci – przyp. JPS) nie potrzebują nawrócenia i Ja je zbawię.
- Ewangelia Matusza 21,33. Wersja Józefa Smitha łączy tutaj werset 32 i 33 KJB co wpływa na numerację całego rozdziału 21 nie różni się treściowo od KJB, ale dodaje komentarz, że człowiek musi odpokutować zanim uwierzy w Chrystusa.
- Ewangelia Marka 9,3. Zawiera wyjaśnienie, że Eliaszem, który przyszedł do Jezusa na Górze Przemienienia w istocie był Jan Chrzciciel.
- Ewangelia Marka 12,32. KJB nie zawiera tego wersetu. Wyjaśnione jest, że Bóg jest Bogiem żywych a nie umarłych, gdyż wskrzesza ludzi z grobów.
- Ewangelia Łukasza 23,35. KJB ma ten werset jako 34. Wyjaśnione zostaje, że Jezus na krzyżu prosił o przebaczenia dla Rzymian, gdyż nie wiedzieli co czynią.
- Ewangelia Jana 1,4. Zawiera frazę i w Nim była Ewangelia zamiast KJB w Nim było życie.
- List do Rzymian 4,16 zawiera uzupełnienie, że wiara i uczynki są potrzebne do zbawienia.
- Pierwszy List do Koryntian 7 zawiera wyjaśnienia Apostoła Pawła, że małżeństwo jest pożądane przez Boga, ale ci, którzy są na misji powinni się od niego powstrzymać.
- Pierwszy List do Koryntian 15,40 uzupełniony jest o frazę i telestialne, a zatem są trzy królestwa chwały, do których człowiek dostać się może w życiu przyszłym: celestialne, terestialne i telestialne.
- Apokalipsa 12,1-17 ma przeszeregowane wersety – fakt ten zasadniczo odróżnia tłumaczenie Józefa Smitha od KJB, ale nie wpływa na wydźwięk samego fragmentu.
Apokryfy
Punktem wyjścia dla Smitha była
protestancka wersja Biblii. Gdy Smith zabrał się do przetłumaczenia
Ksiąg uważanych przez Kościół katolicki za deuterokanoniczne, a
przez protestantów za apokryfy, miał otrzymać objawienie zawarte w
Naukach i Przymierzach (dalej NiP) jako punkt 91:
Zaprawdę
tak rzecze Pan do ciebie odnośnie Apokryfy
(zachowuję formę oryginalną z polskiej wersji NiP – przyp. JPS).
Zawiera ona wiele rzeczy, które są
prawdziwe i w większości jest przetłumaczona poprawnie. Wiele jest
w niej rzeczy, które nie są prawdziwe, stanowiących interpolacje
wprowadzone ludzką ręką, Zaprawdę powiadam ci, że nie jest
konieczne, aby Apokryfa została przetłumaczona (NiP
91,1-3)
Apokryfy (a zatem księgi Tobiasza,
Judyty, Mądrości, Syracha, Barucha, pierwsza i druga Machabejska
oraz, części ksiąg: Estery i Daniela – Księga Estery
10,4-16.24; Księga Daniela 3,24-90.13-14), choć ostatnio zyskują
zainteresowanie wśród członków Kościoła, nie są uważane za
kanoniczne.[5]
Przypisy:
[1]
The
Pearl of Great Price. A Verse-by-Verse Commentary,
red. Richard D. Draper, S. Kent Brown, Michael D. Rhodes, Salt Lake
City 2005, s. 13.
[2] Istnieje również obiegowa
opinia, że doświadczyła tej łaski Maryja – Matka Jezusa.
[3] por. wyjaśnienia w Wikipedii
(en.wikipedia.org/wiki/Translation_(Mormonism) – data dostępu: 16
marca 2019)
[4] Tu pojawia się uzasadnione
pytanie: jaki tekst i przykazania zawierały pierwsze tablice
Mojżesza? Nie dowiemy się! Była to – zdaniem Przywróconego
Kościoła – pełnia ewangelicznego przesłania i duchowe
wskazówki, do których – jak się okazało – Hebrajczycy nie
dojrzali.
[5] por.
www.lds.org/scriptures/bd/apocrypha (data dostępu: 18 marca 2019)
Źródło ilustracji:
123RF.com