Przejdź do głównej zawartości

Cierpienie

KARTKA Z PAMIĘTNIKA

[NAFPLION, Grecja]

List do Efezjan znów otwiera się na rozdziale 4. Balkon wychodzi na rozłożyste drzewo cytrusowe. Z wielką radością czytam Almę 33 i 34 (na dniach napiszę o tych rozdziałach na blogu mormonologicznym).
K. dziękuje, że nauczyłem go w cerkwii biznatyjskiego znaku krzyża.
Efezjan 4,29 – oby nasza mowa była zawsze kojąca. Synek F. cierpi i nic się z tym nie da zrobić. Ale F. walczy. I słusznie.
Nie znamy sensu cierpienia, ale czy ono musi mieć sens? Pisma mormońskie uczą, że ofiara Jezusa była potrzebna, aby dokonał się wielki plan pociągnięcia przez Ojca w Niebie do Siebie całej ludzkości, przebóstwienie jej. Ofiara Jezusa daje nadzieję na to, że wszystko znajdzie się w królestwie celestialnym. Podobnie, choć przy nieco innych wyobrażaniach, widzą to teolodzy innych Kościołów chrześcijańskich. Tylko że i tu i tu jest problem. Czy przyjęte cierpienie Jezusa nadało sens cierpieniu istot? Wątpię w to! Męka Jezusa wyraża solidarność Rodzica (Boga) z Dzieckiem (Ludzkością), ale nie nadaje cierpieniu sensu. Cierpienie WŁASNE możemy zwasze usensownić nadając mu rangę ekspiacji (cierpienia po coś / cierpienia za coś). Ale nigdy PRZENIGDY nie możemy wmawiać innym. że ich cierpienie ma sens. Naszym zadaniem jest włąsne cierpienie przyjąć (jak uczynił to Jezus), ale (jak On) cudze cierpienie mamy bezwzględnie zwalczać. Zwalczać, jak zwalcza je F. To zawiera się w miłosierdziu. Usensawianie cudzego cierpienia jest okrucieństwem.
To co piszę nie rozjaśnia tajemnicy cierpienia w ogóle. Koi natomiast postawa Boga, który chce towarzyszyć ciepriącej ludzkości. Koi mormońska koncepcja Boga jako inteligencji wyższego rzędu, która wie co robi dopuszczając cierpienie i biorąc je na Siebie.
Etykiety:

Popularne posty z tego bloga

Znani „mormoni”, czyli ośmioro najsłynniejszych Świętych

Dziś trochę z innej beczki i trochę dla rozrywki. Ach, kimże są i gdzie są ci „mormoni”? To pytanie ciśnie się na usta wielu osobom uważającym, że jesteśmy dziwną podziemną sektą, która w tajemnicy przed światem kryje swych wyznawców. Tak – spotkałem się z tym poglądem! No cóż, mylenie nas równocześnie ze Świadkami Jehowy, Amiszami i Scjentologiami daje takie właśnie efekty. Tymczasem nie ma po naszej stronie nic tajemniczego. Otwarcie przyznajemy się do swej przynależności do świętych w dniach ostatnich, prowadzimy intensywne życie rodzinne, towarzyskie i zawodowe, a wielu z nas zrobiło międzynarodową karierę. Dziś chciałbym przedstawić Czytelnikom ośmioro znanych świętych. Jest ich więcej, ale skoncentrowałem się na tych postaciach, których sława dotarła do Polski. A oto oni: 1. Bill Marriott (ur. 1932) Znamy Hotele Marriott? ZNAMY! J ako dyrektor wykonawczy Marriott International, Bill Marriott kierował jedną z największych sieci hoteli na świecie do czasu p
Czytaj więcej

Jesteś osobą LGBT, zgadza się? ROZMOWA Z PAWŁEM

Pawle, powiedz nam coś o sobie. Paweł (imię zostało zmienione): Mam na imię Paweł. Mieszkam w Polsce. Pracuję dla dużej firmy i realizuję liczne zlecenia. Jestem co dnia mocno zajęty. W wolnych chwilach uprawiam sport. Jesteś osobą LGBT, zgadza się? Można tak powiedzieć, choć nie pod każdą literką bym się podpisał ( śmiech ). Jesteś zatem „G” – gejem. Jestem orientacji homoseksualnej. Ale to nie jest moja tożsamość! Należę do Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. W Kościele uczymy się, że przede wszystkim jesteśmy ukochanymi dziećmi Ojca Niebieskiego. Tym jestem – jestem Dzieckiem Boga. Oto kim jestem. Odcinasz się od organizacji LGBT? Nie. Mam tam licznych przyjaciół. Ale do żadnej nie należę. Należysz do Kościoła Jezusa Chrystusa. W środowiskach religijnych modne jest doszukiwanie się społecznej genezy orientacji homoseksualnej. Podejmowałeś kiedyś nad tym refleksję w odniesieniu do swojej sytuacji? Tak! Wielokrotnie
Czytaj więcej

Jak prowadzić dziennik duchowy?

Wezwani jesteśmy do tego, by doskonalić się każdego dnia! Uff... Orka na ugorze! Być może. Każdy z nas ma inny temperament, inną historię, problemy i radości. By temu wszystkiemu się przyjrzeć, a zarazem złapać do życia trochę twórczego dystansu w sukurs przyjść nam może prowadzenie Dziennika Duchowego. Ja swój prowadzę od 2015 roku. Moje „Ja” z początku w niczym nie przypomina mojego obecnego „Ja”. I to jest właśnie super! Miło jest przyjrzeć się swojej ewolucji i nabrać nadziei, że kiedyś będzie się deczko lepszym niż dziś. W samorozwoju o niebo lepiej niż nie jedna auto-psychoanaliza pomóc może szczery notatnik uczuć, refleksji i Bożych podszeptów. Dzisiaj chciałbym podzielić się praktyką duchową jaką jest prowadzenie dziennika uczuć – lub jak kto woli „dziennika duchowego”. Zainteresowanym chciałbym przedstawić siedem rad na dobry początek realizowania takiej praktyki. Rada 1. Staraj się pisać codziennie (i odręcznie) Dobry dziennik duchowy prowadzony jest systematyc
Czytaj więcej