Moi umiłowani bracia, wiem, że jeśli będziecie naśladować Syna ze szczerym zamiarem w sercu, nie czyniąc niczego, co byłoby obłudą czy oszustwem przed Bogiem, lecz ze szczerą intencją odpokutowaliście za swe grzechy, świadcząc Ojcu, że chcecie wziąć na siebie imię Chrystusa przez chrzest — zaiste, wstępując w wodę, naśladując Swego Pana i Zbawiciela, według Jego słowa, oto otrzymacie wtedy Ducha Świętego; zaiste, wtedy następuje chrzest ogniem i Duchem Świętym; i wtedy będziecie mogli mówić językiem aniołów, i wykrzykiwać chwałę Świętemu Izraela.
I wtedy jesteście na ciasnej i wąskiej ścieżce, która prowadzi do życia wiecznego. Oto weszliście przez bramę, postąpiliście według przykazań Ojca i Syna, i otrzymaliście Ducha Świętego, który świadczy o Ojcu i Synu aż do spełnienia Jego obietnicy, że jeśli weszliście na tę drogę, otrzymacie.
Musicie więc nieprzerwanie dążyć naprzód w Chrystusie, mając doskonałą jasność nadziei i miłość do Boga oraz wszystkich ludzi. Jeśli więc będziecie dążyć naprzód, delektując się słowem Chrystusa i wytrwacie do końca, oto tak mówi Ojciec: Będziecie mieli życie wieczne. (II Nefi 31:11,13,18 i 20)
Oto jest to doktryną Chrystusa i więcej nie będzie dane, aż objawi się On wam w ciele. I gdy objawi się wam w ciele, będziecie przestrzegać tego, co wam powie.
Lecz oto, mówię wam, że musicie się zawsze modlić, i nie ustawać, że nie wolno wam uczynić niczego dla Pana, jeśli się nie pomodlicie do Ojca w Imię Chrystusa, aby uświęcił wam wasze działanie, aby to, czego dokonacie, było dla dobra waszej duszy. (II Nefi 32:6,9)
Cały przekaz Starego Przymierza, do którego korpusu zaliczają się Księgi Nefiego w Księdze Mormona, to DOKTRYNA CHRYSTUSA, o której pisze Nefi. Jeśli przyjrzymy się dwóm ostatnim rozdziałom ostatniej Księgi Nefiego – syna Lehiego – zauważymy, że inspiracją jest rytuał świątynny – obrzęd ze Świątyni Izraela. Ale skąd ta inspiracja – jaki jest jej powód? Odpowiem krótko: bo obrzęd świątynny to sam Chrystus. On był wielkim JHWH Starego Przymierza.
W początku epilogu II Księgi Nefiego (czyli w rozdziale 31.) czytamy wezwanie Ojca – odpokutujcie (II Nefi 31,11). Droga arcykapłana przez Świątynię była symbolem ścieżki pokuty – reprezentant Izraela przemieszczał się od wschodu, przez ołtarz ofiarny – do zachodniej części (Świętego Świętych). Przemieszczał się obok naczynia z wodą – symbolem chrztu (II Nefi 31,11), później przez bramę, za którą stałą Menora (chrzest ognia – II Nefi 31,13), by dalej skosztować chleba pokładanego (delektowanie się słowem Chrystusa – II Nefi 31,20).
Kulminacją obrzędu było wejście do Świętego Świętych – pomieszczenia, gdzie stała Arka Przymierza. Tylko arcykapłan mógł tam przebywać. Wcześniej zanosił modlitwę. Co to oznacza dla wyznawców Chrystusa? Lud Chrystusa, Święci, winni modlić się zawsze, przeistoczyć swoje życie w modlitwę (II Nefi 32,9). By Bóg mógł się im zamanifestować – by w życiu swoim przeżyli autentyczną chrystofanię (w. 6).
Nefiemu chodzi o to, że każdy jest Izraelem a nie tylko jedna grupa lub jeden jej reprezentant. Chrystus zaś – jak się okazuje – nie jest tylko konkretnym Człowiekiem i Bogiem, ale także, a może przed wszystkim, WYDARZENIEM! Do tego wydarzenia, wydarzenia Chrystusa, sprowadzają się wszystkie obrzędy świątynne także w dzisiejszych czasach, do tego sprowadza się nasza aktywność w Kościele i na to wydarzenie od wieków wskazywało Prawo i Prorocy, o czym świadczy Nefi.